میکروپلاستیک‌ها به بدتر شدن علائم آلزایمر در موش‌ها ربط داده شدند
طبق یه تحقیق جدید روی موش‌ها، اگه شما همین الانش هم از نظر ژنتیکی مستعد بیماری آلزایمر باشید، مصرف میکروپلاستیک‌ها می‌تونه باعث زوال شناختی بشه. محققای دانشگاه رود آیلند می‌خواستن ببینن چطور میکروپلاستیک‌ها ممکنه با خطر ژنتیکی آلزایمر تداخل پیدا کنن و احتمال اختلال عملکرد مغز رو بیشتر کنن؛ یعنی ترکیبی از ژن‌هایی که باهاشون
طبق یه تحقیق جدید روی موش‌ها، اگه شما همین الانش هم از نظر ژنتیکی مستعد بیماری آلزایمر باشید، مصرف میکروپلاستیک‌ها می‌تونه باعث زوال شناختی بشه.
محققای دانشگاه رود آیلند می‌خواستن ببینن چطور میکروپلاستیک‌ها ممکنه با خطر ژنتیکی آلزایمر تداخل پیدا کنن و احتمال اختلال عملکرد مغز رو بیشتر کنن؛ یعنی ترکیبی از ژن‌هایی که باهاشون به دنیا میایم و محیطی که توش زندگی می‌کنیم.
دو تا گروه موش استفاده شدن؛ یه گروه، ژن APOE4 رو داشت که خطر آلزایمر رو زیاد می‌کنه و اون یکی گروه، ژن APOE3 رو داشت که روی خطر تأثیری نداره. تو هر گروه، به آب آشامیدنی بعضی از موش‌ها میکروپلاستیک اضافه شد و به بعضی‌ها نه.
جیمی راس، دانشمند علوم اعصاب، میگه: «ما داریم روی عوامل قابل اصلاحی که به آلزایمر ربط دارن تحقیق می‌کنیم؛ رژیم غذایی، ورزش، ویتامین‌ها و مخصوصاً سموم محیطی مثل میکروپلاستیک‌ها.»
اون اضافه می‌کنه: «اگه شما ژن APOE4 رو داشته باشید و اتفاقاً کلی میکروپلاستیک هم مصرف کنید، آیا این به بیماری آلزایمر کمک می‌کنه؟»
محقق‌ها با استفاده از آزمون‌هایی که برای اندازه‌گیری شناخت طراحی شدن، فهمیدن که موش‌هایی که ژن APOE4 رو داشتن و میکروپلاستیک مصرف کرده بودن، شروع کردن به نشون دادن علائم زوال شناختی.
موش‌هایی که ژن APOE3 رو داشتن و موش‌های APOE4 که در معرض میکروپلاستیک قرار نگرفته بودن، رفتار عادی‌ای داشتن و این یعنی ترکیب خطر ژنتیکی و میکروپلاستیک‌ها باعث این تغییرات تو حیوونا شده.
جالب اینجاست که محقق‌ها متوجه تفاوت‌های جنسیتی تو موش‌های تحت تأثیر شدن. موش‌های نر APOE4 که میکروپلاستیک گرفته بودن، از طریق رفتار بی‌تفاوتی، علائم زوال شناختی رو نشون دادن، در حالی که موش‌های ماده APOE4 که میکروپلاستیک گرفته بودن، به نظر می‌رسید حافظه‌شون مختل شده.
این در واقع با چیزی که ما تو آدمای مبتلا به آلزایمر می‌بینیم، مطابقت داره: مردای مبتلا به این بیماری اغلب علائم بی‌تفاوتی رو نشون میدن، در حالی که زن‌ها اغلب با حافظه‌شون مشکل دارن. این باعث می‌شه که ارتباط میکروپلاستیک‌ها ارزش تحقیق بیشتر رو داشته باشه.
راس میگه: «جالبه که وقتی حیوونایی رو که بزرگترین عامل خطر شناخته شده برای ابتلا به آلزایمر تو آدما رو حمل می‌کنن، در معرض میکرو و نانوپلاستیک‌ها قرار میدی، رفتار اونا به شکلی وابسته به جنسیت تغییر می‌کنه که شبیه به تفاوت‌های وابسته به جنسیتیه که ما تو بیماران آلزایمر می‌بینیم.»
محقق‌ها همچنین فهمیدن که بعضی از علائم التهاب تو موش‌های APOE4 که میکروپلاستیک گرفته بودن، با چیزی که از آلزایمر انتظار می‌ره، مطابقت داره. این موش‌ها به خود بیماری مبتلا نشدن، ولی بعضی از تغییرات مرتبط با اون رو نشون دادن.
با اینکه داشتن یه ژن APOE4 به تنهایی خطر آلزایمر رو تو آدما خیلی زیاد می‌کنه، ولی بازم تضمینی برای ابتلا به این بیماری نیست؛ خیلی از آدما با این خطر ژنتیکی، آلزایمر نمی‌گیرن. این نشون میده که عوامل دیگه‌ای هم تو این قضیه دخیل هستن و دانشمندها دارن تو فهمیدن اینکه این عوامل چی هستن، پیشرفت می‌کنن.
بر اساس نتایج این تحقیق، به نظر می‌رسه که قرار گرفتن در معرض آلودگی پلاستیک می‌تونه یکی از این عوامل اضافی باشه. ما می‌دونیم که میکروپلاستیک‌ها به طور بالقوه می‌تونن وارد مغز بشن، ولی هنوز دقیقاً مشخص نیست که این قرار گرفتن در معرض چقدر می‌تونه مضر باشه.
همونطور که اغلب در مورد آلزایمر پیش میاد، سخته که بفهمیم کدوم تغییرات مغزی ممکنه در نتیجه بیماری اتفاق افتاده باشن و کدوم ممکنه در وهله اول باعثش شده باشن. با اینکه این تحقیق فقط روی موش‌ها انجام شده، ولی اینکه تغییرات شبیه به آلزایمر تو یه دوره زمانی کوتاه دیده شدن، می‌تونه خیلی مهم باشه.
راس میگه: «جالبه که چیزی که ما تو موش‌ها می‌بینیم، شبیه چیزیه که تو دنیای واقعی می‌بینیم.»
«ما می‌خوایم تحقیقات بیشتر در مورد بلای میکرو و نانوپلاستیک‌ها رو تشویق کنیم.»
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰